W ikonografii już od średniowiecza Chrystus (gr. pomazaniec, namaszczony) przedstawiany jest jako Pantokrator, Wszechwładca zasiadający na królewskim tronie i przyjmujący oddawaną Mu cześć. Jest królem, który dzierży tę godność z racji swego Bóstwa, mocy swej istoty i natury, obdarowania przez Ojca najwyższą chwałą za synowską miłość i posłuszeństwo.
Przyjmując cierniową koronę boleści, udręczenia i męki, biorąc krzyż, a potem odnosząc tryumf nad śmiercią staje się Chrystus absolutnym Panem Wszechświata, ma niezaprzeczalne prawo do władania nim po wsze czasy.
Ewangeliczne przekazy ukazują prawdziwy wymiar królowania Jezusa, gdzie panowanie to służenie, miłowanie aż do oddania życia za całą ludzkość. Chociaż Zbawiciel przyznaje, iż jest królem, to podkreśla, że On sam i Jego królestwo nie są z tego świata, a na końcu czasów przekaże je Ojcu i ..,, będą Mu służyły wszystkie narody, ludy i języki”.
Wielbiąc Wywyższonego Syna Człowieczego wierzymy, że Jezus jest ,,alfą i omegą, pierwszym i ostatnim, początkiem i końcem”, a wszystko co czyni jest zgodne z zamierzeniami, wolą i nauką Stwórcy.
Uznając wieczne panowanie Chrystusa we wszechświecie przezwyciężajmy w sobie przejawy pychy, pozbądźmy się własnych utopijnych ,,królestw”, by dostrzec wartości wypływające z naszej wiary i chrześcijańskich powinności.
Niech w tę ostatnią niedzielę roku liturgicznego ze szczególną siłą i przekonaniem wybrzmiewają słowa pieśni ,,Chrystus Wodzem, Chrystus Królem, Chrystus, Chrystus Władcą nam!
