Święty Wojciech urodził się w 956 roku w Czechach w zamożnej książęcej rodzinie. Został przeznaczony do stanu duchownego i kształcił się przez 10 lat na dworze metropolity w Magdeburgu. Po powrocie do ojczyzny został pierwszym biskupem narodowości czeskiej. Żył bardzo skromnie, wspierał biednych, chorych, więźniów, dokonał reform wśród duchowieństwa, dbał o etykę, moralność narodu i krytycznie odnosił się do handlu niewolnikami oraz gromił wielożeństwo, rozwiązłość. Niepowodzenia związane z próbami reformy i zmian społecznych spowodowały, że opuścił Pragę i poświęcił się pracy misyjnej.
Przekonany o konieczności chrystianizacji pogan udał się do Niemiec, Włoch, Węgier, a potem na dwór Bolesława Chrobrego. W tych krajach założył klasztory benedyktyńskie i otrzymywał wsparcie władców. Pragnienie nawracania pogan przywiodło go do Gdańska, na tereny pruskie; tam jednak nie przyjęto jego posłannictwa. Został zamordowany, a jego szczątki nasz król wykupił i sprowadził do Gniezna. W roku 1000 odbył się Zjazd Gnieźnieński, gdzie została proklamowana pierwsza polska metropolia, a Polska osiągnęła bardzo wymierne korzyści polityczne jako chrześcijański sojusznik cesarza Ottona.
Otoczony chwałą męczeństwa, św. Wojciech wniósł w dzieje wielu narodów Europy poznanie i przekazywanie nauki Chrystusa. Doceniając jego misyjne dziedzictwo co roku w uroczystość św. Wojciecha do Gniezna ściągają tłumy pielgrzymów, by modlić się za Ojczyznę i pokojowe relacje, jedność chrześcijan.
