W nawale przedświątecznej krzątaniny i zakupów nie może zabraknąć przygotowania naszych serc na prawdziwą, głęboką radość z Narodzenia Bożego Dziecięcia. Dla człowieka wierzącego wyjątkowym okresem oczekiwania narodzin Zbawcy jest Adwent (łac. adventus – przybycie), podczas którego rozważamy także tajemnicę paruzji – przyjścia Chrystusa na koniec czasów.
,,Rorate caeli desuper” (,, Spuśćcie rosę niebiosa”). Od XIII wieku w polską tradycję adwentowych dni na stałe wpisały się odprawiane o świcie Roraty – Msze św. wotywne ku czci NMP. Podobnie jak jutrzenka wyprzedza świt, tak Maryja daje ludziom Światłość Świata, odkrywa Zbawiciela i wraz z nami oczekuje Jego narodzin: jako córka Izraela, jako Matka Bożego Syna i jako Matka Kościoła.
W Polsce Roraty są od wieków szczególnym nabożeństwem: ze śpiewem, modlitwą, uczestniczeniem w Najświętszej Ofierze, procesją i dialogiem z dziećmi, a to wraz z niesamowitym klimatem świątyni pogrążonej w mroku, migotaniem płomieni świec, lampionów pozostawia niezatarte wrażenia. Msze Roratnie są nie tylko pięknym zwyczajem i nie chodzi o atrakcyjność ich form, które w ciągu stuleci ulegały przemianom. Nadal kryją głęboką symbolikę i niepowtarzalną atmosferę, aby lepiej dokonać przemiany serc, uświadamiać od najmłodszych lat, że mający się narodzić Jezus jest naszym przyjacielem, kocha każdego, zachęca i czeka, by pójść za Nim.
Duchowe dziedzictwo Polaków, nasza narodowa tożsamość oparta o Maryję, o Jej rolę w zbawczym planie Boga i przybliżaniu tajemnicy podwójnego wymiaru przyjścia na ziemię Jezusa niech będą motywem do licznego udziału w Roratach, do wzmacniania naszej wiary i świadczenia o niej. Czuwajmy całą duszą, wsłuchujmy się w siebie, w drugiego człowieka, w Boga, ale też odrzućmy to, co nas zniewala fizycznie, umysłowo i duchowo.
jk
